آیا تا به حال فکر کرده‌اید که خلاقیت برای یک مهندس نرم‌افزار چه شکلی دارد؟
آیا این ویژگی فقط در پروژه‌های بزرگ و نوآورانه خود را نشان می‌دهد، یا در دلِ کارهای روزمره و خطوط کد ساده نیز جاری است؟ بسیاری معتقدند خلاقیت مختص افراد خاص نیست، بلکه شیوه‌ای متفاوت در نگاه کردن به مسائل و یافتن راه‌حل‌های نوآورانه است.
در اوایل قرن بیستم، روانشناسی به نام لوئیس ترستون در آزمایشگاه توماس ادیسون به دنبال پاسخ یک سوال اساسی بود: چرا برخی افراد در یک محیط مشابه، بسیار خلاق‌تر و موفق‌تر عمل می‌کنند؟ یافته‌های او، مفهوم قدرتمندی به نام "تفکر واگرا" را معرفی کرد؛ نوعی از تفکر که به ما امکان می‌دهد به جای تمرکز بر یک پاسخ واحد، طیف وسیعی از ایده‌ها و احتمالات را برای حل یک مسئله بررسی کنیم. این طرز فکر چطور می‌تواند در دنیای پیچیده مهندسی نرم‌افزار به ما کمک کند تا چالش‌ها را از زوایای جدیدی ببینیم و راهکارهای منحصربه‌فردی ارائه دهیم؟
اما در عصر حاضر، با ظهور هوش مصنوعی و ابزارهایی که به سرعت در حال دگرگون کردن صنایع مختلف هستند، سوال مهم دیگری مطرح می‌شود: آیا این پیشرفت‌های شگرف، تهدیدی برای خلاقیت انسانی محسوب می‌شوند یا می‌توانند به عنوان متحدی قدرتمند در کنار ما قرار بگیرند؟ پژوهش‌ها نشان می‌دهند که استفاده از هوش مصنوعی می‌تواند در برخی موارد منجر به تولید ایده‌های به ظاهر خلاقانه‌تر شود، اما آیا این ایده‌ها از اصالت و تنوع کافی برخوردارند؟
تصور کنید اگر به مرور زمان، تکیه بیش از حد به ابزارهای هوشمند، ما را از تمرین دادن ماهیچه‌های ذهنی خود باز دارد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا ممکن است ناخواسته، بخشی ارزشمند از توانایی‌هایمان را به دست فراموشی بسپاریم؟ چطور می‌توانیم از هوش مصنوعی به عنوان یک "دستیار هوشمند" بهره ببریم، نه یک "جایگزین کامل"، تا ضمن استفاده از مزایای آن، خلاقیت و اصالت خود را حفظ و حتی تقویت کنیم؟
اگر این موضوع برای شما جالبه پیشنهاد میکنم اپیزود سوم از پادکست کُدشِناسی را با عنوان The Tin Man گوش دهید.